Kategoria: Numer 09/2014

Słu­ga Bo­ży kar­dy­nał Ste­fan Wy­szyń­ski już ja­ko dziec­ko miał ge­nial­ną in­tu­icję. Gdy zmar­ła je­go ma­ma, a był wte­dy za­le­d­wie dzie­wię­cio­lat­kiem, po­cie­chy i zro­zu­mie­nia szu­kał u Mat­ki Naj­święt­szej. Po la­tach, w dniu pry­mi­cji na Ja­snej Gó­rze po­wie­dział: „Po­je­cha­łem z pry­mi­cją na Ja­sna Gó­rę, aby mieć Mat­kę... Mat­kę, któ­ra już bę­dzie za­wszeˮ.

Co Bi­blia mó­wi o ma­cie­rzyń­stwie Ma­ryi?

Mó­wiąc o ma­cie­rzyń­stwie Mat­ki Bo­żej wo­bec każ­de­go czło­wie­ka, zwy­kle za­czy­na­my od słyn­ne­go te­sta­men­tu spod krzy­ża, od słów, któ­re za­pi­sał św. Jan:

„Kie­dy więc Je­zus uj­rzał Mat­kę i sto­ją­ce­go obok Niej ucznia, któ­re­go mi­ło­wał, rzekł do Mat­ki: »Nie­wia­sto, oto syn Twój«. Na­stęp­nie rzekł do ucznia: »Oto Mat­ka two­ja«. I od tej go­dzi­ny uczeń wziął Ją do sie­bieˮ (J 19, 26–27).

Te sło­wa są uwa­ża­ne nie tyl­ko za wy­raz tro­ski o Mat­kę, ale – znacz­nie sze­rzej – za po­wie­rze­nie ludz­ko­ści, czy­li każ­de­go z nas Ma­ryi na za­wsze, do koń­ca ist­nie­nia świa­ta. Po zmar­twych­wsta­niu Jan „wziął ją do sie­bie”, wie­my rów­nież, że po wnie­bo­wstą­pie­niu „Wszy­scy oni trwa­li jed­no­myśl­nie na mo­dli­twie ra­zem z nie­wia­sta­mi, Ma­ry­ją, Mat­ką Je­zu­sa, i brać­mi Je­goˮ (Dz 1, 14). Mat­ka to­wa­rzy­szy­ła Ko­ścio­ło­wi w ocze­ki­wa­niu na Ze­sła­nie Du­cha Świę­te­go.

Moż­na jed­nak przy­wo­łać wie­le bi­blij­nych frag­men­tów, w któ­rych wi­dać ce­chy ma­cie­rzyń­stwa, jak po­wszech­nie się uwa­ża te­go ma­cie­rzyń­stwa, z któ­re­go każ­dy z nas mo­że ko­rzy­stać, któ­re in­tu­icyj­nie za­uwa­żył kar­dy­nał Ste­fan Wy­szyń­ski.

Za­słu­cha­na

Naj­lep­sza Mat­ka jest przede wszyst­kim wpa­trzo­na w Bo­ga, ma­jąc świa­do­mość te­go, że On bar­dziej ko­cha każ­de­go czło­wie­ka niż kto­kol­wiek z lu­dzi, do­ty­czy to rów­nież Jej Sy­na, a za­tem i nas, Jej du­cho­wych dzie­ci.

Nie­je­den czło­wiek mo­że na­wet za­zdro­ścić tej wraż­li­wo­ści Ma­ryi, dzię­ki któ­rej „usły­sza­ła” ar­cha­nio­ła Ga­brie­la oznaj­mu­ją­ce­go Jej Bo­że za­mia­ry, jak to wi­dzi­my w zwia­sto­wa­niu:

„Anioł wszedł do Niej i rzekł: »Bądź po­zdro­wio­na, peł­na ła­ski, Pan z To­bą«.

Ona zmie­sza­ła się na te sło­wa i roz­wa­ża­ła, co mia­ło­by zna­czyć to po­zdro­wie­nie. Lecz anioł rzekł do Niej: »Nie bój się, Ma­ry­jo, zna­la­złaś bo­wiem ła­skę u Bo­ga. Oto po­czniesz i po­ro­dzisz Sy­na, któ­re­mu nadasz imię Je­zus. Bę­dzie On wiel­ki i bę­dzie na­zwa­ny Sy­nem Naj­wyż­sze­go, a Pan Bóg da Mu tron Je­go pra­oj­ca, Da­wi­da. Bę­dzie pa­no­wał nad do­mem Ja­ku­ba na wie­ki, a Je­go pa­no­wa­niu nie bę­dzie koń­ca«. Na to Ma­ry­ja rze­kła do anio­ła: »Jak­że się to sta­nie, sko­ro nie znam mę­ża?«. Anioł Jej od­po­wie­dział: »Duch Świę­ty zstą­pi na Cie­bie i moc Naj­wyż­sze­go osło­ni Cię. Dla­te­go też Świę­te, któ­re się na­ro­dzi, bę­dzie na­zwa­ne Sy­nem Bo­żym. A oto rów­nież krew­na Two­ja, Elż­bie­ta, po­czę­ła w swej sta­ro­ści sy­na i jest już w szó­stym mie­sią­cu ta, któ­ra ucho­dzi za nie­płod­ną. Dla Bo­ga bo­wiem nie ma nic nie­moż­li­we­go«. Na to rze­kła Ma­ry­ja: »Oto Ja słu­żeb­ni­ca Pań­ska, niech Mi się sta­nie we­dług twe­go sło­wa!«. Wte­dy od­szedł od Niej anio­łˮ (Łk 1, 28–38).

Spe­cja­li­ści – ma­rio­lo­dzy ka­żą nam zwró­cić uwa­gę na prze­ni­kli­wą mą­drość Ma­ryi z Na­za­re­tu: mia­ła za­le­d­wie kil­ka­na­ście lat, a już wie­dzia­ła, że nie każ­de na­tchnie­nie po­cho­dzi od Bo­ga, wie­dzia­ła, że trze­ba „prze­py­tać” roz­mów­cę, by nie przy­jąć do swo­je­go ży­cia wo­li złe­go du­cha.

Na za­słu­cha­nie zwra­ca nam uwa­gę rów­nież św. Łu­kasz chwi­lę po opi­sa­niu od­na­le­zie­nia dwu­na­sto­let­nie­go Je­zu­sa w świą­ty­ni je­ro­zo­lim­skiej: pi­sze on, że Ma­ry­ja „cho­wa­ła wier­nie wszyst­kie te wspo­mnie­nia w swym ser­cuˮ (Łk 2, 51b). Nie wszyst­ko trze­ba ro­zu­mieć od ra­zu: cza­sem trze­ba z cier­pli­wo­ścią do wła­snych ogra­ni­czo­nych moż­li­wo­ści po­cze­kać, aż przyj­dzie ła­ska, któ­ra po­mo­że w ogar­nię­ciu, upo­rząd­ko­wa­niu i zro­zu­mie­niu te­go, co wo­kół nas się dzie­je.

Do­rad­czy­ni

W Ka­nie Ga­li­lej­skiej usły­sze­li­śmy ra­dę, któ­ra pa­su­je do wszel­kich sy­tu­acji ży­cio­wych, któ­ra da­je się za­sto­so­wać przed pod­ję­ciem każ­dej de­cy­zji, a zwłasz­cza każ­de­go dzia­ła­nia: to słyn­ne sło­wa „Zrób­cie wszyst­ko, co­kol­wiek wam po­wieˮ (J 2, 5b). Wiel­ki czci­ciel Ma­ryi, wspo­mi­na­ny już kar­dy­nał Ste­fan Wy­szyń­ski wra­cał czę­sto do tej ma­cie­rzyń­skiej ra­dy w swo­im na­ucza­niu. Prze­cież nie chce­my, aby ktoś, ko­go ko­cha­my, zro­bił coś, cze­go bę­dzie po­tem ża­ło­wał, cze­go kon­se­kwen­cje bę­dzie po­no­sił być mo­że przez ca­łe ży­cie. A nikt nie wie le­piej, co dla nas jest do­bre, niż sam Pan Bóg.

Wie­my jed­nak z do­świad­cze­nia, że szu­ka­jąc pod­po­wie­dzi Pa­na Je­zu­sa, na­po­ty­ka­my na wie­le trud­no­ści: wsłu­cha­nie się w Je­go sło­wa utrud­nia­ją nam na­sze grze­chy, przy­zwy­cza­je­nia, róż­ne ko­le­iny my­ślo­we, w któ­re umysł wcho­dzi, cza­sem to, co mó­wią i ro­bią in­ni lu­dzie. Kie­row­ni­cy du­cho­wi za­chę­ca­ją nas do czę­stej spo­wie­dzi, by ża­den brud nie za­kry­wał wo­li Bo­żej, mą­drzy prze­wod­ni­cy na­ro­du wska­zu­ją na czę­ste od­no­sze­nie za­pla­no­wa­ne­go kie­run­ku dzia­ła­nia do Sło­wa Ob­ja­wio­ne­go. Do­bra zna­jo­mość Bi­blii, czę­ste ko­ry­go­wa­nie te­go, co się dzie­je z wer­se­ta­mi Pi­sma Świę­te­go wy­da­ją się wa­run­kiem moż­li­wie naj­peł­niej­szej zgod­no­ści na­sze­go ży­cia z tym, co za­mie­rzył nasz Stwór­ca i Zba­wi­ciel.

Za­tro­ska­na

Ma­ry­ja też – za swych ziem­skich dni – pa­trzy­ła na swe­go Sy­na w ka­te­go­riach ludz­kich. Pa­mię­ta­my, że gdy Je­zus był ob­le­ga­ny przez lu­dzi, chcia­ła – jak każ­da mat­ka – cho­ciaż tro­chę go przed ni­mi obro­nić. Tę sce­nę przy­po­mi­na nam św. Ma­te­usz:

„Gdy jesz­cze prze­ma­wiał do tłu­mów, oto Je­go Mat­ka i bra­cia sta­nę­li na dwo­rze i chcie­li z Nim mó­wić. Ktoś rzekł do Nie­go: »Oto Two­ja Mat­ka i Twoi bra­cia sto­ją na dwo­rze i chcą mó­wić z To­bą«. Lecz On od­po­wie­dział te­mu, któ­ry Mu to oznaj­mił: »Któż jest mo­ją mat­ką i któ­rzy są mo­imi brać­mi?«. I wy­cią­gnąw­szy rę­kę ku swo­im uczniom, rzekł: »Oto mo­ja mat­ka i moi bra­cia. Bo kto peł­ni wo­lę Oj­ca mo­je­go, któ­ry jest w nie­bie, ten Mi jest bra­tem, sio­strą i matką«ˮ (Mt 12, 46–50). Wspa­nia­le tę sce­nę uka­zał je­den z re­ży­se­rów: nim Je­zus wy­po­wie­dział sło­wa za­pi­sa­ne pod ko­niec tej opo­wie­ści, pod­szedł do Ma­ryi, ob­jął Ją ra­mie­niem i spo­glą­da­jąc jej w oczy, za­pew­nił, że bli­scy Bo­gu są wszy­scy szu­ka­ją­cy i wy­peł­nia­ją­cy Je­go wo­lę. Po­sta­wił tym sa­mym Mat­kę na pierw­szym miej­scu po­mię­dzy ludź­mi.

Ma­rio­lo­dzy (teo­lo­dzy zaj­mu­ją­cy się tą czę­ścią teo­lo­gii, któ­ra przy­pa­tru­je się Ma­ryi) mó­wią, że dzi­siaj Ma­ry­ja pa­trzy na każ­de­go z nas wy­łącz­nie „Bo­żym spoj­rze­niem”, wie, że te­raz sto­jąc obok tro­nu Bo­że­go, Naj­święt­sza Pa­nien­ka wy­pra­sza dla nas wia­rę, na­dzie­ję i mi­łość, bo te trzy są wa­run­kiem bez­piecz­ne­go przej­ścia przez ten świat.

War­to za­uwa­żyć wy­jąt­ko­wość Ma­ryi. Ona wy­pa­try­wa­ła Bo­żych zna­ków, mia­ła w so­bie – moż­na to tak na­zwać – „Bo­żą cie­ka­wość”, któ­ra nie tyl­ko po­zwa­la pa­trzeć na świat w naj­pięk­niej­szym świe­tle Bo­żej Mi­ło­ści, ale rów­nież w każ­dej na­po­tka­nej oso­bie, w każ­dej prze­ży­wa­nej sy­tu­acji po­ma­ga do­strzec Bo­że za­da­nia.

Czy jej by­ło ła­twiej? Na to py­ta­nie chy­ba nie ma od­po­wie­dzi. Z pew­no­ścią jed­nak Ma­ry­ja nie by­ła je­dy­ną oso­bą, któ­ra mo­że po­znać Bo­że za­my­sły. War­to w Nią się wpa­try­wać i uczyć się od Niej umie­jęt­no­ści ob­ser­wa­cji.

 

Ks. Zbi­gniew Ka­płań­ski

 

Ko­bie­cy wy­gląd, głos, uśmiech czy spo­sób po­ru­sza­nia się wy­ra­ża­ją wdzięk i har­mo­nię nie­osią­gal­ną dla męż­czy­zny. Ko­bie­ta jest wraż­li­wa na pięk­no kształ­tów, ko­lo­rów i za­pa­chów, ale też na pięk­no we­wnętrz­ne: psy­chicz­ne, mo­ral­ne i du­cho­we. Jed­nak współ­cze­sny świat nie lan­su­je ko­biet pięk­nych, mą­drych i skrom­nych. Ide­ałem jest ko­bie­ta wy­zwo­lo­na, nie­za­leż­na i sek­sow­na.

Od cie­bie za­le­ży

„Stać was na to, aby dziś ze­rwać z głu­pią i nie­skrom­ną mo­dą, z ca­łym za­cho­wa­niem, któ­re ob­ra­ża god­ność pol­skiej dziew­czy­ny” – ape­lo­wał przed la­ty do dziew­cząt kar­dy­nał Ste­fan Wy­szyń­ski.

„Bądź mod­na, ale mo­da ma tak­że swo­je gra­ni­ce. Nie do­puść, aby mo­da ogra­ni­cza­ła twą skrom­ność i god­ność. Nie do­puść, aby mo­da cie­bie kształ­to­wa­ła. To ty twórz mo­dę. Nie je­steś lal­ką ani ma­ne­ki­nem, by moż­na by­ło to­bą do­wol­nie ob­ra­cać. Je­steś ży­wym czło­wie­kiem, ko­bie­tą, Po­lką, dziec­kiem Bo­żym. (...) Przyj­rzyj się so­bie. Jak cho­dzisz, jak trzy­masz swo­je no­gi, rę­ce, jak się po­chy­lasz i pod­no­sisz? Two­je za­cho­wa­nie po­win­no skła­niać ra­czej do przy­klęk­nię­cia przed to­bą niż do znie­wa­że­nia cie­bie. To tyl­ko od cie­bie za­le­ży, czy ktoś przed to­bą uklęk­nie, czy cię spo­nie­wie­ra. I od cie­bie też za­le­ży, ja­kie uczu­cia wy­zwo­lisz w dru­gim czło­wie­ku: sza­cu­nek i gest mi­ło­ści, czy lek­ce­wa­że­nie i na­mięt­ność”. Moc­ne sło­wa i mi­mo upły­wu lat wciąż bar­dzo ak­tu­al­ne. Po­ra­ża za­cho­wa­nie nie­któ­rych dziew­cząt w au­to­bu­sach, na uli­cy, a cza­sem i w szko­le. Dla­te­go wszę­dzie tam po­trze­ba świa­dec­twa skrom­no­ści i au­ten­tycz­ne­go pięk­na. Jed­nak, aby mó­wić o god­no­ści i na­wo­ły­wać do niej, trze­ba za­cząć od sie­bie.

Fe­mi­nizm na rzecz ko­biet

Wie­le ko­biet w cza­sach współ­cze­snych sta­je wo­bec dy­le­ma­tu, co wy­brać: czy ro­bić „ka­rie­rę”, czy też po­świę­cić się bez resz­ty pro­wa­dze­niu do­mu i wy­cho­wy­wa­niu dzie­ci. Nie­rzad­ko ta­ka al­ter­na­ty­wa po­ja­wia się na grun­cie wpły­wów fe­mi­ni­stycz­nych, któ­re pod­sy­ca­ją sztucz­ny an­ta­go­nizm mię­dzy ko­bie­tą pra­cu­ją­cą a ko­bie­tą po­świę­ca­ją­cą się ro­dzi­nie. To­czy się wie­le nie­zwy­kle oży­wio­nych dys­ku­sji do­ty­czą­cych praw ko­biet i ich god­no­ści. Po­ja­wia­ją się pro­gra­my dzia­łań na rzecz ko­biet, a śro­do­wi­ska fe­mi­ni­stycz­ne kon­se­kwent­nie i ha­ła­śli­wie na­rzu­ca­ją swo­ją ide­olo­gię. Wie­le się mó­wi na te­mat praw ko­biet: rów­nych szans na ryn­ku pra­cy, rów­ne­go wy­na­gro­dze­nia, wal­ki z dys­kry­mi­na­cją ze wzglę­du na płeć. Ko­bie­ta ma być nie­za­leż­na i wy­zwo­lo­na. Ma­cie­rzyń­stwo przed­sta­wia się na­to­miast ja­ko ogra­ni­cze­nie, re­zy­gna­cję z am­bi­cji i moż­li­wo­ści roz­wo­ju. Trud­no zgo­dzić się z tą ten­den­cją de­pre­cjo­no­wa­nia ma­cie­rzyń­stwa. Nie war­to pod­da­wać się ta­kim mo­dom, tren­dom i pre­sjom.

Je­stem ma­mą i do­brze mi z tym

Ma­cie­rzyń­stwo jest nie­zwy­kłym po­wo­ła­niem ko­bie­ty. Jed­nak by­cie mat­ką wy­ma­ga od­po­wied­nich pre­dys­po­zy­cji fi­zycz­nych i psy­chicz­nych. Prze­pro­wa­dzo­ne ba­da­nia wy­ka­zu­ją, że ko­bie­ty ma­ją in­ny niż męż­czyź­ni próg wraż­li­wo­ści zmy­sło­wej: le­piej sły­szą, są bar­dziej wraż­li­we na bar­wy i za­pa­chy.

Ma­cie­rzyń­stwo to naj­bar­dziej fa­scy­nu­ją­ca i emo­cjo­nu­ją­ca przy­go­da w mo­im ży­ciu. To moż­li­wość od­kry­cia po­ten­cja­łu, któ­ry tkwi w każ­dej ko­bie­cie, a któ­re­go ni­gdy bym nie od­kry­ła, gdy­bym nie uro­dzi­ła dzie­ci. Dla każ­dej ko­bie­ty by­cie mat­ką to wiel­kie za­da­nie, bo jej syn czy cór­ka cią­gle jesz­cze są ta­jem­ni­cą. Mat­ka nie wie, na ko­go wy­ro­śnie jej dziec­ko, czy bę­dzie do­brym czło­wie­kiem, ja­kie bę­dzie mia­ło za­in­te­re­so­wa­nia, co bę­dzie ro­bi­ło w przy­szło­ści. Mi­łość mat­ki po­win­na być wy­ma­ga­ją­ca, bo wy­ma­ga­nia w sto­sun­ku do dziec­ka są ozna­ką sza­cun­ku i wia­ry w je­go moż­li­wo­ści i zdol­ność do­ko­ny­wa­nia wła­ści­wych wy­bo­rów.

 

Jo­lan­ta Tę­cza-Ćwierz

 

Św. Jan Pa­weł II wzy­wał do stwo­rze­nia no­we­go fe­mi­ni­zmu. Czy­li ja­kie­go? I czy to we­zwa­nie jest wciąż ak­tu­al­ne?

Fe­mi­nizm sta­wia w cen­trum ko­bie­tę i wal­kę o jej rów­no­upraw­nie­nie. Je­go po­cząt­ki ja­ko ru­chu ma­so­we­go przy­pa­da­ją na XIX w. Fe­mi­nist­ki do­ma­ga­ły się dla ko­biet pra­wa wy­bor­cze­go, re­for­my pra­wa ro­dzin­ne­go i po­pra­wy by­tu. Gdy więk­szość tych po­stu­la­tów zo­sta­ła speł­nio­na (pra­wo wy­bor­cze w Pol­sce przy­zna­no ko­bie­tom w 1918 r.), fe­mi­nist­ki nie spo­czę­ły na lau­rach. W la­tach 60. i 70. XX w. roz­po­czę­ła się tzw. dru­ga fa­la fe­mi­ni­zmu. Klu­czo­wą kwe­stią sta­ła się wol­ność sek­su­al­na ko­biet. Obec­nie (od lat 80. XX w.) mó­wi się o trze­ciej fa­li fe­mi­ni­zmu, a w Pol­sce już o siód­mej! Ruch ko­bie­cy jest po­dzie­lo­ny na wie­le odła­mów, w tym bar­dzo ra­dy­kal­nych, któ­rych po­stu­la­ty otwar­cie go­dzą w ro­dzi­nę, chrze­ści­jań­stwo, ne­gu­ją uwa­run­ko­wa­nia bio­lo­gicz­ne ko­biet i są wro­gie wo­bec męż­czyzn. Do cze­go więc na­wią­zy­wał pa­pież?

Po­trze­ba no­wej tre­ści

Św. Jan Pa­weł II do­strze­gał pro­blem nie­spra­wie­dli­we­go trak­to­wa­nia ko­biet i męż­czyzn. Wi­dział, że ko­bie­ty czę­sto są dys­kry­mi­no­wa­ne, tak­że na ryn­ku pra­cy, że czę­sto są ofia­ra­mi prze­mo­cy. W tym sen­sie po­pie­rał pierw­sze po­stu­la­ty fe­mi­ni­zmu. Jed­no­cze­śnie, na­wo­łu­jąc do bu­do­wa­nia cy­wi­li­za­cji ży­cia, zda­wał so­bie spra­wę, jak nie­bez­piecz­ny mo­że być fe­mi­nizm w swo­im dą­że­niu do te­go, by ko­bie­ty sta­ły się ta­kie jak męż­czyź­ni. Tu wpi­su­je się też aspekt wol­no­ści sek­su­al­nej, do­stę­pu do an­ty­kon­cep­cji, „pra­wa” do abor­cji – to wszyst­ko mia­ło spra­wić, że ko­bie­ta nie bę­dzie „ogra­ni­czo­na” przez swo­ją cie­le­sność. Ko­bie­ca zdol­ność da­wa­nia ży­cia sta­ła się we­dług ra­dy­kal­nych fe­mi­ni­stek ba­la­stem. Wal­cząc o pra­wa ko­biet, po­su­nę­ły się za da­le­ko, do­pro­wa­dza­jąc do ne­ga­cji ko­bie­co­ści.

Aby się te­mu prze­ciw­sta­wić, pa­pież chce nadać sta­re­mu po­ję­ciu fe­mi­ni­zmu no­wą treść. Isto­tą no­we­go fe­mi­ni­zmu ma być od­kry­cie isto­ty ko­bie­co­ści, jej ochro­na i roz­wój. Nie w opo­zy­cji do te­go, co mę­skie, ale w za­chwy­cie nad ko­bie­tą, ja­ką stwo­rzył Bóg. Ro­lę ko­biet świę­ty wi­dzi tak: „W dzie­le kształ­to­wa­nia no­wej kul­tu­ry, sprzy­ja­ją­cej ży­ciu, ko­bie­ty ma­ją do ode­gra­nia ro­lę wy­jąt­ko­wą (…): ma­ją sta­wać się pro­mo­tor­ka­mi »no­we­go fe­mi­ni­zmu«, któ­ry nie ule­ga po­ku­sie na­śla­do­wa­nia mo­de­li »ma­sku­li­ni­zmu«, ale umie roz­po­znać i wy­ra­zić au­ten­tycz­ny ge­niusz ko­bie­cy we wszyst­kich prze­ja­wach ży­cia spo­łecz­ne­go, dzia­ła­jąc na rzecz prze­zwy­cię­ża­nia wszel­kich form dys­kry­mi­na­cji, prze­mo­cy i wy­zy­sku” (Evan­ge­lium vi­tae, nr 99). Nie ma wąt­pli­wo­ści, że ob­ra­zem speł­nio­nej ko­bie­co­ści, uosa­bia­ją­cej ge­niusz ko­bie­cy jest Ma­ry­ja. Za­rów­no ja­ko Ta, któ­ra otwo­rzy­ła się na dar ży­cia i uro­dzi­ła Je­zu­sa, jak i Ta, któ­ra by­ła wciąż obec­na w tle Je­go dzia­łal­no­ści, jak na we­se­lu w Ka­nie, aż po krzyż, zmar­twych­wsta­nie i Pięć­dzie­siąt­ni­cę.

Ge­niusz na co dzień

Dziew­czy­ny, po­dejdź­cie twór­czo do swo­jej ko­bie­co­ści. Co wy ja­ko ko­bie­ty mo­że­cie dać świa­tu? Każ­da z was ma swo­je nie­po­wta­rzal­ne ce­chy, od­kry­waj­cie je i roz­wi­jaj­cie. Ma­cie też wiel­ki dar, któ­ry do­sta­ły­ście wraz ze swą ko­bie­co­ścią: po­wo­ła­nie do ma­cie­rzyń­stwa. I uwierz­cie, to nie ogra­ni­cze­nie. By­cie ma­mą nie wy­klu­cza speł­nie­nia w in­nych dzie­dzi­nach – zwłasz­cza je­śli ma­cie u bo­ku no­we­go fe­mi­ni­stę.

Chło­pa­ki, zo­stań­cie no­wy­mi fe­mi­ni­sta­mi! Wspie­raj­cie wa­sze sio­stry, ma­my, dziew­czy­ny, na­rze­czo­ne w ich pla­nach i aspi­ra­cjach. Dziel­cie z ni­mi obo­wiąz­ki. Słu­chaj­cie uważ­nie, co ma­ją wam do po­wie­dze­nia. Roz­wi­jaj­cie się ja­ko męż­czyź­ni, lecz bądź­cie otwar­ci na ich ko­bie­cość.

Po­dej­mij­my wy­zwa­nie św. Ja­na Paw­ła II, od­kryj­my w na­szym ży­ciu treść no­we­go fe­mi­ni­zmu!

 

 Mag­da­le­na Urlich