„Uwierzył Abraham Bogu i zostało mu to poczytane za sprawiedliwość” (Rz 4, 3). (…) O wierze mówi apostoł Paweł, wskazując na przykład Abrahama, ojca wierzących. Wyjaśnia przy tym zasadniczy element swojego nauczania apostolskiego: kwestię wiary jako podstawy usprawiedliwienia. Człowiek zostaje usprawiedliwiony w oczach Boga przez wiarę. Sprawiedliwość, która zbawia człowieka, nie płynie z czynów nakazanych przez prawo, ale z wiary, to znaczy z postawy całkowitego otwarcia się i pełnej akceptacji łaski Bożej, która przemienia człowieka i czyni go nowym stworzeniem. Akt wiary nie jest jedynie przyjęciem przez rozum prawd objawionych przez Boga, ale nie jest też wyłącznie ufnym poddaniem się działaniu Bożemu. Jest raczej syntezą obydwu tych elementów, ponieważ obejmuje zarówno sferę intelektualną, jak i uczuciową, a więc jawi się jako integralny akt ludzkiej osoby. (…) Przez wiarę człowiek przyjmuje zbawienie, ofiarowane mu przez Ojca w Jezusie Chrystusie. (…) Akt wiary, rozpatrywany jako integralna całość, musi się wyrazić w konkretnych postawach i decyzjach. Dzięki temu można przezwyciężyć pozorne przeciwstawienie między wiarą a uczynkami. Wiara głęboka w pełnym tego słowa znaczeniu nie jest czymś abstrakcyjnym, oderwanym od codziennego życia, ale ogarnia wszystkie wymiary osoby, w tym także wszystkie obszary jego życia i aspekty jego doświadczenia. (…) Także teologia, wierna swojej naturze, która czyni z niej mądrościową refleksję nad prawdami wiary, znajduje naturalną kontynuację w sferze moralności i duchowości. W tekście św. Łukasza (…) czytamy: „Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie wyszło na jaw” (Łk 12, 2). (…) Te słowa Jezusa dodają ważny element do naszej refleksji nad aktem wiary: mówią mianowicie o przejściu ze sfery osobistej i – by tak rzec – z głębi człowieka do sfery wspólnotowej i misyjnej. Wiara, jeśli jest pełna i dojrzała, musi pobudzać człowieka do przekazywania jej (…).
Moi drodzy, nie lękajmy się otworzyć drzwi naszych serc na wiarę, doświadczać jej w pełni w naszym życiu i głosić ją nieustannie naszym braciom. Najświętsza Maryja Panna, wzór wierności i stolica Bożej mądrości, niech uczyni nas wiernymi uczniami swojego Syna Jezusa i ofiarnymi głosicielami Jego słowa. Amen!
Bł. Jan Paweł II
Watykan, 15.10.1999 r.