Bóg stworzył nas, ponieważ nas kocha

Dro­dzy mło­dzi, aby ro­sło w was pra­gnie­nie zo­ba­cze­nia Świa­tła, roz­sma­ko­wa­nia się w bla­sku Praw­dy, po­zwól­cie, by Je­zus spo­glą­dał w wa­sze oczy. Czy je­ste­śmy te­go świa­do­mi, czy nie, Bóg stwo­rzył nas, po­nie­waż nas ko­cha oraz aby­śmy i my Je­go ko­cha­li. Oto przy­czy­na nie­od­par­tej tę­sk­no­ty za Bo­giem, któ­rą czło­wiek nie­sie w ser­cu: „Szu­kam, o Pa­nie, Two­je­go ob­li­cza; swe­go ob­li­cza nie za­kry­waj przede mnąˮ (Ps 27, 8). To Ob­li­cze – wie­my to – Bóg ob­ja­wił nam w Je­zu­sie Chry­stu­sie. Wa­ty­kan, 2004 r.

Od­ma­wiać Ró­ża­niec ozna­cza bo­wiem uczyć się pa­trzeć na Je­zu­sa oczy­ma Je­go Mat­ki, ko­chać Je­zu­sa ser­cem Je­go Mat­ki. Wam rów­nież, dro­dzy mło­dzi, prze­ka­zu­ję dzi­siaj sym­bo­licz­nie ko­ron­kę Ró­żań­ca. Niech przez mo­dli­twę i roz­wa­ża­nie ta­jem­nic Ma­ry­ja pro­wa­dzi was bez­piecz­nie do swe­go Sy­na! Wa­ty­kan, 2003 r.

Wy­cisz­cie się we­wnętrz­nie. Po­zwól­cie, by z głę­bi ser­ca wy­pły­nę­ło to go­rą­ce pra­gnie­nie uj­rze­nia Bo­ga, pra­gnie­nie tak czę­sto tłu­mio­ne przez zgiełk świa­ta i uro­ki przy­jem­no­ści. Po­zwól­cie wy­pły­nąć te­mu pra­gnie­niu, a do­świad­czy­cie cu­dow­ne­go spo­tka­nia z Je­zu­sem. Chrze­ści­jań­stwo nie jest je­dy­nie dok­try­ną; jest spo­tka­niem w wie­rze z Bo­giem, któ­ry stał się obec­ny w na­szej hi­sto­rii przez wcie­le­nie Je­zu­sa. Wa­ty­kan, 2004 r.

Sta­raj­cie się na wszel­ki spo­sób uczy­nić to spo­tka­nie moż­li­wym, wpa­tru­jąc się w Je­zu­sa, któ­ry po­szu­ku­je was z pa­sją. Szu­kaj­cie Go oczy­ma cia­ła w zda­rze­niach ży­cia i w twa­rzach in­nych; szu­kaj­cie Go tak­że oczy­ma du­szy po­przez mo­dli­twę i me­dy­ta­cję sło­wa Bo­że­go, al­bo­wiem „kon­tem­pla­cja ob­li­cza Chry­stu­sa win­na czer­pać in­spi­ra­cję z te­go, co mó­wi o Nim Pi­smo Świę­te. Wa­ty­kan, 2004 r.

Ży­cie, któ­re da­je Je­zus i któ­re­go moż­na do­świad­czyć tyl­ko przez mi­łość, jest od­da­niem sa­me­go sie­bie; ta­ka mi­łość za­wsze wią­że się z ja­kąś for­mą ofia­ry: „Je­że­li ziar­no psze­ni­cy wpadł­szy w zie­mię nie ob­umrze, zo­sta­nie tyl­ko sa­mo, ale je­że­li ob­umrze, przy­no­si plon ob­fi­ty” (J 12, 24). Oto cze­go uczy nas Krzyż. De­nver, 1993 R

 

Św. Jan Pa­weł II