Opublikowane w przez dmkdroga_admin

Przychodzi do nas Syn Boży

„Dzie­cię nam się na­ro­dzi­ło, Syn zo­stał nam da­ny” (Iz 9, 5). W sło­wach pro­ro­ka Iza­ja­sza, któ­re usły­sze­li­śmy w pierw­szym czy­ta­niu, za­war­ta jest praw­da Bo­że­go Na­ro­dze­nia, któ­rą tej no­cy ra­zem jesz­cze raz prze­ży­wa­my. (…) Ro­dzi się Dzie­cię w staj­ni be­tle­jem­skiej. Ro­dzi się za­tem w wa­run­kach skraj­nej nę­dzy – ubo­gie wśród ubo­gich. Jed­nak Ten, któ­ry się ro­dzi, jest „Sy­nem” w peł­nym te­go sło­wa zna­cze­niu: „ Syn zo­stał nam da­ny”. To Dzie­cię to Syn Bo­ży, współ­istot­ny Oj­cu. (…) „Sło­wo sta­ło się cia­łem” (J 1, 14). Tej nad­zwy­czaj­nej no­cy Przed­wiecz­ne Sło­wo, „Ksią­żę Po­ko­ju” (Iz 9, 5), ro­dzi się w nędz­nej, zim­nej gro­cie w Be­tle­jem. „Nie bój­cie się! – mó­wi anioł do pa­ste­rzy – (...) trwaj­my w mil­cze­niu i uwiel­bie­niu! O, Dzie­cię, któ­reś ze­chcia­ło mieć za ko­ły­skę żłób! O, Stwo­rzy­cie­lu wszech­świa­ta, któ­ry wy­rze­kłeś się Bo­skiej chwa­ły! O, nasz Od­ku­pi­cie­lu, któ­ry wy­da­łeś swe bez­bron­ne cia­ło na ofia­rę za zba­wie­nie ludz­ko­ści! Niech blask Two­je­go na­ro­dze­nia roz­ja­śni noc świa­ta. Niech moc Two­je­go orę­dzia mi­ło­ści zni­we­czy but­ne pod­stę­py złe­go. Niech dar Two­je­go ży­cia po­zwo­li nam co­raz le­piej ro­zu­mieć, ja­ką war­tość ma ży­cie każ­dej ludz­kiej isto­ty. (…) Przy­cho­dzisz, by przy­nieść nam po­kój. Ty je­steś na­szym po­ko­jem! Tyl­ko Ty mo­żesz z nas uczy­nić „lud oczysz­czo­ny”, któ­ry za­wsze bę­dzie do Cie­bie na­le­żał, lud „gor­li­wy w speł­nia­niu do­brych uczyn­ków” (Tt 2, 14). „Dzie­cię nam się na­ro­dzi­ło, Syn zo­stał nam da­ny!”. Ja­kąż nie­zgłę­bio­ną ta­jem­ni­cę kry­je w so­bie po­ko­ra te­go Dzie­cię­cia! Nie­mal chcie­li­by­śmy Go do­tknąć. Chcie­li­by­śmy Je ob­jąć. Ty, Ma­ry­jo, czu­wa­ją­ca nad swo­im wszech­mo­gą­cym Sy­nem, daj nam Twe oczy, by­śmy pa­trzy­li na Nie­go z wia­rą; daj nam Twe ser­ce, by­śmy wiel­bi­li Go z mi­ło­ścią. W swej pro­sto­cie be­tle­jem­skie Dzie­cię uczy nas od­kry­wać na no­wo praw­dzi­wy sens na­sze­go ży­cia. (…)

 

bł. Jan Pa­weł II

Wa­ty­kan, 25.12.2003 r.